Ένα ταξίδι ξεχωριστό που δεν μοιάζει με τα άλλα. Δημιουργικό, εξελίξιμο, συγκινητικό. Όλα ξεκίνησαν όταν ένα βράδυ του Φεβρουαρίου έλαβα ένα email για να στείλω το βιογραφικό μου σε μια εταιρεία. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς περί τίνος πρόκειται, αλλά ενστικτωδώς το έστειλα.

Την επομένη μέρα έλαβα ένα τηλεφώνημα και έτσι έκλεισα να πάω για συνάντηση σ’ αυτή την εταιρεία. Είχα περιέργεια να τη δω από κοντά, αλλά κρατούσα και μια επιφύλαξη.

Τελειώνοντας τη συνάντηση σκεφτόμουν αν, όλα αυτά που συζήτησα με το  άτομο το οποίο μίλησα, μπορούσαν όντως να γίνουν στην πραγματικότητα.

Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα και μη έχοντας δουλειά να δεχτώ μια θέση.

Ήμουν σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου πλήρως χαμένη και αποπροσανατολισμένη από πολλά.

Το Σαββατοκύριακο πριν να ξεκινήσουν τα μαθήματα, μας είπαν ότι θα έχουμε μια εκδρομή στο Πεδουλά. Θέλοντας και η ίδια να ξεφύγω, είπα το “ναι” χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ήταν ένα ξεχωριστό, εποικοδομητικό και ξέγνοιαστο Σαββατοκύριακο με δραστηριότητες που δεν φανταζόμουν ότι θα κάναμε.

Τη Δευτέρα ξεκινώντας τα μαθήματα διαπίστωσα ότι είχα πολλά κενά.

Οι γνώσεις μου στα αγγλικά και στους υπολογιστές ήταν πάρα πολύ μειωμένες. Ακόμα πιο μειωμένες ήταν στη χρήση του διαδικτύου. Είχα πρόβλημα ακόμα και στα βασικά. Διερωτόμουν “πώς εγώ θα καταφέρω να τα βγάλω πέρα“; Σκεφτόμουν ακόμα και να σταματήσω, αφού ήταν ένας τομέας που δεν μου ταίριαζε.

Με την πάροδο του χρόνου έβλεπα πόσο καλό μου έκανε που ήμουν μέλος αυτής της ομάδας. Άλλαζα προς το καλύτερο. Μάθαινα πράγματα εντελώς καινούρια για ‘μένα.

Όταν άρχισα να το συνηθίζω και να το χαίρομαι όλο και περισσότερο είχα δεχτεί ένα τηλεφώνημα. Μου πρότειναν δουλειά σ’ ένα κολέγιο. Θα ξεκινούσα ως γραμματέας και στη συνέχεια θα μπορούσα να διδάξω και την ελληνική γλώσσα στους φοιτητές αφού ήταν κολλέγιο με πάρα πολλούς ξένους.

Γνωρίζοντας το πάθος μου για τη διδασκαλία δέχτηκα τη θέση με το τίμημα να φύγω από την ακαδημία. Με το τέλος του δεύτερου project έφυγα από την ακαδημία και ξεκίνησα στη δουλειά.

Νοσταλγούσα την ακαδημία. Ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε. Το γεγονός ότι έφυγα στη μέση χωρίς να την ολοκληρώσω με στεναχωρούσε. Κάτι μέσα μου που με “έτρωγε”.

Σκεφτόμουν ότι μπορεί και να έκανα λάθος για την απόφαση που πήρα.

Μια μέρα μέσα στον Απρίλη, αποφάσισα να πάω να δω τους coaches της ακαδημίας. Τους εξέφρασα τη λύπη μου για τη δουλειά, γιατί δεν ήμουν ευχαριστημένη και ότι ήθελα να φύγω.

Είχαν τις αμφιβολίες τους γι’ αυτό. Ήθελα πραγματικά να επιστρέψω πίσω και να ολοκληρώσω αυτό που άφησα στη μέση. Δεν ήταν πολύ θετικοί. αλλά τελικά τους έπεισα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Έτσι, τέλος Μαΐου, μπήκα στην τρίτη ακαδημία.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα θα μπορούσα να μάθω τόσα πράγματα και να βελτιώνομαι συνεχώς προς το καλύτερο.

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να πιστέψω τόσο πολύ στον εαυτό μου και στις δυνατότητες μου. Είχα βάλει τόσο πείσμα να τα καταφέρω, τόσο που δεν πίστευα ότι έχω. Ήμουν πιο σίγουρη για ‘μένα, σίγουρη ότι θα πετύχω.

Οι φόβοι και οι αμφιβολίες υπήρχαν αλλά δεν τα άφησα να με νικήσουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που με βοήθησαν πάρα πολύ στο να βελτιωθώ και να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Τους χρωστάω! Έχω ανακαλύψει πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι έχω. Έχω ανακαλύψει το “why” μου. Γιατί κάνω αυτά που κάνω. Για ποιο λόγο υπάρχω. Τι με γεμίζει σαν άνθρωπος;

Τους νιώθω πλέον δικούς μου ανθρώπους, γιατί πραγματικά μου έδειξαν πώς είναι να νοιάζεται κάποιος πραγματικά για το καλό σου. Έμαθα να δέχομαι τα αρνητικά σχόλια, ξέροντας ότι αυτά θα με βοηθήσουν να εξελιχθώ και να μάθω περισσότερα. Πλέον τα ζητάω από μόνη μου για να γίνω καλύτερη.

Φυσικά η καλύτερη ανέλιξη ήταν στο χαρακτήρα μου.

Ένα από τα σημαντικότερα ελαττώματα μου ήταν ότι η λέξη “όχι” δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μου για κανέναν και για τίποτα. Κάποιοι θα το θεωρήσουν καλό, αλλά μέσα από τις εμπειρίες μου, συνειδητοποίησα ότι δεν είναι.

Δεν μπορούσα να αρνηθώ σε κανέναν φοβούμενη μη τους πληγώσω. Αυτό προήλθε από κάποια βιώματα εγκατάλειψης που είχα.

Τώρα έμαθα από τα λάθη και τις εμπειρίες μου και το σημαντικότερο, έμαθα να σέβομαι τον εαυτό μου και τα θέλω μου. Πιστεύω στον εαυτό μου ότι θα πετύχω τους στόχους μου. Και αν αποτύχω, θα σηκωθώ και θα συνεχίσω.

Φτάνοντας στο σήμερα, τέλη του Σεπτέμβρη 2017, το ταξίδι αυτό φτάνει στο τέλος του.

Ένα ταξίδι γεμάτο όνειρα, στόχους, στιγμές, εμπειρίες και συναισθήματα. Έχω δεθεί με τα άτομα που μοιράστηκα τις δυσκολίες, τις σκέψεις μου, τους φόβους μου, τις αμφιβολίες μου, που μοιράστηκα πράγματα από την ζωή μου, που με βοήθησαν να καταλάβω πώς είναι να νοιάζονται πραγματικά για το καλό σου. Πάντα θα είναι στη καρδιά μου.

Η λέξη “ευχαριστώ” είναι λίγη για να εκφράσω αυτά που νιώθω. Το μόνο που έχω να σας πω είναι “απλά συνεχίστε αυτό που κάνετε. Μην το σταματήσετε ποτέ“. Αποδείξατε τι σημαίνει να κάνεις αυτό που αγαπάς στην πράξη.

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου.

Ευχαριστώ Σάββα, Τάσο, Ανδρέα, Γιάννη, Πόλυ και γενικά όλη την οικογένεια του StudentLife! Ήταν ίσως η σημαντικότερη εμπειρία της ζωής μου, μέχρι τώρα! Αυτή που με πήρε ένα βήμα παραπέρα και με εξέλιξε σαν άνθρωπο.

Στο StudentLife έμαθα τι σημαίνει επικοινωνία, συνεργασία, ομάδα, να αγαπάς και να εκτιμάς τους ανθρώπους δίπλα σου. Με μια λέξη “Οικογένεια“.

“Γιατί δύσκολα έρχεται η πτώση αν το ένα χέρι κρατά σφιχτά το άλλο”.
Μ. ΕΛ.

Μάθε περισσότερα για το StudentLife Academy εδώ!