Σε ένα μάθημα ψυχολογίας στο 3ο έτος των σπουδών μου, συζητήσαμε τις επιλογές που είχαμε για να βρούμε δουλειά όταν με το καλό αποφοιτήσουμε.  

Μαθαίνω μετά από 3 χρόνια σπουδών ότι για να γίνω εγγεγραμμένος ψυχολόγος, πρέπει αναγκαστικά να κάνω μεταπτυχιακό τουλάχιστον 2 χρόνια και πρακτική άσκηση 1000 ώρες (από τις οποίες μόνο οι 500 μπορούν να γίνουν κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού).

Ακόμη χειρότερα, μαθαίνω ότι είναι πολύ λίγες οι θέσεις εργασίας σε σύγκριση με τον αριθμό των ατόμων που αποφοιτούν. Άρα, αν πληρώσω να κάνω μεταπτυχιακό και ξοδέψω το χρόνο στην πρακτική άσκηση, δεν υπάρχει κανένας να μου εγγυηθεί δουλειά.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι μέχρι εκείνη την ημέρα, οι μόνες μου έννοιες ήταν να περνώ τα μαθήματα μου και να… κερδίζω στο τάβλι! Ούτε καν περνούσε από το μυαλό μου το θέμα της δουλειάς.

Μια ζωή μας έλεγαν όλοι ότι πρέπει να τελειώσουμε το σχολείο, να περάσουμε στο πανεπιστήμιο, να κάνουμε και ένα μεταπτυχιακό, για να μπορέσουμε να βρούμε μια καλή δουλειά. Αλλά τελικά, δουλειά γιοκ! Θυσιάσαμε τα καλύτερα μας χρόνια για να αποκτήσουμε γνώση που τελικά δεν μας έδωσε κανένα ουσιαστικό πλεονέκτημα για τη δημιουργία μιας πετυχημένης καριέρας.  

Δεν λέω πως ένα πτυχίο δεν σου προσφέρει κάτι, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν σου εγγυάται δουλειά.

Πριν 20 χρόνια, όποιος σπούδαζε έβρισκε εύκολα δουλειά. Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Υπάρχει υψηλή ανεργία και πολύ μεγάλο ποσοστό των αποφοίτων δουλεύουν σε κλάδους εκτός του τομέα εξειδίκευσης τους.

Αφιέρωσα πάρα πολύ χρόνο μελετώντας αυτό το θέμα γιατί πραγματικά θεωρώ πως είναι τεράστιο πρόβλημα. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρούμε μια δουλειά της προκοπής όταν αποφοιτήσουμε;

Αυτό που ανακάλυψα είναι ότι υπάρχουν 4 εμπλεκόμενα μέρη που επηρεάζουν και επηρεάζονται από το συγκεκριμένο θέμα. Είναι οι επιχειρήσεις, οι φοιτητές/πρόσφατα απόφοιτοι, η κυβέρνηση και τα πανεπιστήμια.

Υπάρχουν συνεχείς συζητήσεις για το ποιος ή ποιοι τελικά έχουν την ευθύνη για την επαγγελματική αποκατάσταση των πρόσφατα αποφοίτων.

Αναλύω την ευθύνη του καθενός ξεχωριστά εδώ.

Αυτό που φάνηκε είναι ότι η ευθύνη είναι κάπως μοιρασμένη σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Όμως, η κάθε πλευρά φέρνει στο τραπέζι σεβαστούς λόγους που αποδεικνύουν ότι η ευθύνη δεν είναι απόλυτα δική τους.

Άρα, πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα αφού για κανένα δεν αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητα και κανείς δεν παίρνει πάνω του την απόλυτη ευθύνη;

Ίσως χρειάζεται να προστεθεί ένα 5ο μέρος στην εξίσωση, που θα έχει ως μοναδική προτεραιότητα την επαγγελματική αποκατάσταση των πρόσφατα απόφοιτων. Αυτή η οντότητα θα πρέπει να πάρει μεγάλο μέρος της ευθύνης και να συντονίζει και τους υπόλοιπους τέσσερις.  

Ο Μαχάτμα Γκάντι είπε κάποτε το γνωστό: “Γίνε η διαφορά που θέλεις να δεις στον κόσμο”. Έτσι και εγώ, μαζί με την ομάδα μου στο StudentLife, αρχίσαμε να μελετούμε το θέμα εις βάθος, με στόχο να βρούμε μια πρακτική λύση.

Συζητήσαμε εκτενέστατα με πανεπιστήμια, επιχειρήσεις, την κυβέρνηση, φοιτητές και πρόσφατα απόφοιτους και κατανοήσαμε απόλυτα ποιο είναι το πρόβλημα και πώς μπορούμε να το λύσουμε. Κάναμε αρκετές πρακτικές δοκιμές τα τελευταία 2 χρόνια και καταλήξαμε στην δημιουργία του StudentLife Academy.

Πήραμε την απόφαση να κάνουμε κάτι τολμηρό. Όποιος καταφέρει να ολοκληρώσει με επιτυχία το πρόγραμμα που δημιουργήσαμε, θα του εγγυηθούμε δουλειά ή θα επιστρέφουμε το 100% του ποσού των διδάκτρων.

Είναι δύσκολο για ένα νέο να εμπιστευτεί οποιοδήποτε εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Εμείς όμως ξέρουμε ακριβώς ποιο είναι το πρόβλημα και πώς να το λύσουμε. Αν πραγματικά κάποιος είναι διατεθειμένος να βάλει τον κόπο, εμείς είμαστε διατεθειμένοι να του εγγυηθούμε μια σωστή αρχή στην καριέρα του.

Μάθε περισσότερες για το StudentLife Academy εδώ!